شواهد اخیر نشان می دهد که هر نوع فعالیت جسمی می تواند مزایای بهداشتی سلامتی بارز داشته باشد و فقط فعالیت موازی نیست که می تواند آمادگی قلبی و عروقی را بهبود ببخشد. با این وجود عدم فعالیت جسمی به طور فزاینده ای در حال گسترش یافتن است. اخیراً ارتقاء سلامتی بر ارزش ادغام کردن فعالیت با زندگی روزمره تأکید کرده است.
با این وجود توجه عامه بر روی مزیت ورزش و ورزش های تیمی تمرکز دارد. اطلاعات به دست آمده از افراد ابتدا و انتهای میانسالی در وست اسکاتلند (اسکاتلند غربی) نشان می دهد که ورزش و فعالیت های تیمی (گروهی) در طول دورة بزرگسالی به ویژه زنان و افرادی که از شرایط محدودی برخودار بوده اند به ندرت مورد قبول واقع می گردد. بیشترین فعالیت هایی که دورة آخر بزرگسالی را به خود اختصاص می دهد و ادامه می یابد عبارتند از : پیاده روی، شنا، رقص دسته جمعی (حرکات گروهی (اجتماعی)) ورزش هوازی و گلف با تمامی تأکیدات موجود در ارتقاء فعالیت جسمی، نیاز برای تأکید بیشتر بر روی فعالیت هایی که اغلب در دورة بزرگسالی صورت می پذیرد وجود دارد.
مقدمه
عدم فعالیت جسمی و آمادگی ضعیف جسمانی عوامل مهم ریسک برای بیماریهای قلبی – عروقی، برخی از سرطان ها و تمامی دلایل مرگ آفرین، می باشند در حالیکه کمبود ورزش نقشی در دیگر شرایط مزمن (سخت) از قبیل شروع دیابت در بزرگسالی، فشار خون و افسردگی (وزارت بهداشت و خدمات انسانی آمریکا / 1996). بیشتر میزان فزایندة چاقی نیز به میزان پائین فعالیت جسمی بستگی دارد. (Prentice , Jebb و 1995) . یک آنالیز چند گانه برآورد کرد که آنهایی که کمترین فعالیت را دارند نزدیک به 2 برابر (9/1) نسبت به افرادی که بیشترین فعالیت را دارند دچار بیماری انسداد شراین قلب می شوند. و یک اظهار وضعیت اخیر نشان داد که سطح (میزان) ریسک عدم فعالیت مشابه با وضعیت کشیدن سیگار، چاقی، فشار خون بالا و سطوح بالای کلسترول می باشد (Pate و دیگران، 1995) . با وجود این، اگر چه خطر نسبی مشابه می باشد، میزان شیوع عدم فعالیت از دیگر عوامل خطرهای رایج بیشتر می باشد. بر اساس اطلاعات به دست آمده از مرکز آمار بهداشت اسکاتلند در سال 1995 (Dony , Erens , 1997 ).
تعداد مشاهده: 7171 مشاهده
فرمت فایل دانلودی:.doc
فرمت فایل اصلی: word
تعداد صفحات: 16
حجم فایل:59 کیلوبایت